Verlies

Verlies overkomt je. Nooit had ik gedacht om op 31 augustus compleet onverwacht Hlora te verliezen. Ja, ze had regelmatig buikpijn en die periodes volgden elkaar sneller op. Met zorg letten we op haar en werd er in overleg met de dierenarts goed beleid gemaakt. En toch kwam dat alles ineens in een stroomversnelling waarbij ze uiteindelijk in de armen van Inge overleed in de vroege ochtend van die zaterdag.

Ongeloof.
Leegte.
Verdriet.

Nu is het verlies van een dier anders dan van een menselijk persoon, dus het gehele proces van fysiek afscheid nemen voltrok zich nog diezelfde ochtend. Er waren veel tranen, betrokken familieleden kwamen kijken en ook de andere paarden van de kudde namen afscheid. Ze werd opgehaald door het paarden crematorium en vertrok, bedekt met paarse bloemen, uit ons leven.

Opnieuw ongeloof.
Leegte.
Verdriet.

En dan ontvouwt zich een wonderlijk proces van rouw, wat voor iedereen anders is. Voor mezelf liep ik letterlijk overal tegen de leegte die Hlora achterliet aan. Haar halster dat nog op stal lag, de lege voorbak waar geen paard uit komt eten, geen twee bonte vlekken meer op de wei als ik ’s ochtends de gordijnen open doe. Het heeft me wel geholpen om het verdriet onder ogen te komen. Om uiteindelijk vrede te vinden in het feit dat het nu eenmaal is zoals het is.

Daar helpen de paarden me mee, want zij zijn altijd in het moment van nu. Ze namen in mijn ogen eerbiedig afscheid van hun vriendin. En daarmee was het voor hen klaar, het ritme van de dagen begon weer en er is een vorm van berusting die me opvalt. Nu praten paarden natuurlijk niet, maar als ik ze observeer zie ik geen pijn, afzondering, verbeten houding of anders gedrag naar elkaar toe. Het verlies lijkt geaccepteerd te zijn.

Wij mensen maken het onszelf niet makkelijker in het proces, door mentaal het verlies op te zoeken en het moment van sterven steeds maar opnieuw af te spelen in ons hoofd. Anderzijds hebben we ook de rijkdom om de vele mooie herinneringen op te halen en na te genieten alsof die momenten gisteren plaatsvonden. Het beeld van het verleden heeft een impact op ons handelen en welbevinden in het hier en nu.

En dat doet me weer eens beseffen hoe mooi de kracht van ervaringsgericht coachen is. Vaak bied ik mijn coachees de activiteit aan om het verleden, heden en de toekomst in de paddock te plaatsen en die te bezoeken met het paard. Je ziet dan een samenspel ontstaan van de mens, met haar emoties, en het paard dat altijd in het nu aanwezig is en reageert op non-verbaal intuïtief gedrag. De paarden helpen ons op de lijn tussen verleden en toekomst onze stappen te zetten in het heden. Want alleen in het nu kan jouw houding en gedrag veranderen (ten opzichte van je verleden), zodat je toekomst er stralender uit gaat zien en je weer in je kracht komt.

Ongelofelijk.
Hoe leegte je laat beseffen dat er ruimte ontstaat voor groei.
En verdriet de eerbied biedt van een geweldige herinnering.

Dag lieve Hlora, dankjewel voor jouw tijd in onze kudde en de plek die je voor altijd verankerd hebt in ons hart.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *